Naar aanleiding van het ontvangen van de acolietenmedaille bij het 63-jarig jubileum van onze acolietengroep
“Als je zo de communie uitdeelt, welke gedachten gaan er dan door je heen?”. Aan de uitgang van de kerk spreekt een dame me aan. Zonet heb ik als acoliet (volwassen misdienaar) de mis gediend. Daarbij heb ik samen met de priester ook de communie uitgedeeld.
Ik antwoord dat ik erop let dat ik voldoende hosties in de schaal heb. Want een rij mensen die moet wachten tot een lege schaal weer gevuld is, dat staat een beetje knullig.
Zo zijn er meer praktische zaken waar een acoliet zich om bekommert: een kapotte verwarming weer aan de gang krijgen; de draadloze microfoon zoeken; met wapperende toog snel op de fiets de fotograaf optrommelen die de dienst van de eerste communie verslapen had; de geluidsinstallatie weer aanzetten die uitgeschakeld was; een priester die zijn tekst in het missaal kwijt is weer de juiste regel aanwijzen; mensen die onwel worden tijdens de dienst weer op de been helpen, etc. etc.
Mijn antwoord over de hosties in de schaal lijkt de dame wat teleur te stellen. Had ze diepere gedachten verwacht? Ze vraagt door.
En dan komen we toch op een moment in de mis, waarbij ik wel degelijk “diepere gedachten” ervaar. En dat is het ritueel van de “bewieroking van het volk”.
Eerst loop ik dan met het wierookvat naar de priester toe. Die pakt het vat aan, en bewierookt het altaar. Dan pak ik het wierookvat weer over, en bewierook ik op mijn beurt de priester. Vervolgens stap ik naar een plek voor het altaar, maak een buiging naar de kerk, en bewierook ik alle misbezoekers. Dat gebeurt met een zwaai van het wierookvat, naar het midden, naar links, en naar rechts. Dan buig ik opnieuw naar de kerk en loop ik terug.
Die “bewieroking van het volk” is een uitnodiging: “ga je mee in dit ritueel?” Maar ook is het een uiting van vertrouwen. Vertrouwen dat we allemaal in goede handen zijn en ons mogen overgeven aan dit ritueel.
Voor mijzelf zit de diepste betekenis in de buigingen die ik maak. Op dat moment voel ik heel sterk dat ik dienstbaar ben aan iets wat veel groter is dan mezelf. Dat raakt me elke keer.
Oh ja, er is nog een belangrijke praktische taak van de acoliet.
Bij lange missen kan het vuur in het wierookvat uitdoven. En dan is het helemaal knullig om met een wierookvat te zwaaien waar helemaal geen rook meer uit komt. De acoliet past dus goed op dat hij tijdig een nieuw houtskooltje in het wierookvat legt.
De kunst is het vuur goed brandende te houden. En dat is nu voor de kerk ook in heel veel andere opzichten van het grootste belang…..
Christ Schreurs 02-10-2022
